ความเหลื่อมล้ำในการเรียน CPR ปัญหาสาธารณสุขที่ต้องแก้ไข?
35 ผู้เข้าชม
ความเหลื่อมล้ำในการเรียน CPR ปัญหาสาธารณสุขที่ต้องแก้ไข?
หัวข้อ: ความเหลื่อมล้ำในการเรียนรู้และการฝึกทำ CPR (การปฐมพยาบาลฟื้นคืนชีพขั้นพื้นฐาน)
ภาพรวม: มีข้อเสนอแนะใหม่ในปี 2025 เพื่อลดความเหลื่อมล้ำในการให้และการฝึกทำ CPR โดยมุ่งเน้นไปที่กลุ่มประชากรที่มักได้รับการช่วยเหลือน้อยกว่า
กลุ่มเป้าหมายหลักที่ต้องให้ความสำคัญ:
1. กลุ่มชาติพันธุ์และเชื้อชาติเฉพาะ: ควรออกแบบการฝึก CPR ให้เหมาะกับวัฒนธรรมและกระจายการฝึกในชุมชนที่มีกลุ่มเหล่านี้อยู่หนาแน่น
2. ผู้หญิง: ต้องจัดการกับอุปสรรคที่ทำให้คนไม่กล้าให้ CPR แก่ผู้หญิง (เช่น ความกังวลเรื่องการสัมผัสร่างกาย) ผ่านการฝึกอบรมและรณรงค์สร้างความเข้าใจ
3. กลุ่มผู้มีรายได้น้อยและชุมชนด้อยโอกาส: ควรมุ่งเน้นการฝึกและสร้าง awareness ในกลุ่มประชากรและพื้นที่เหล่านี้เป็นพิเศษ
4. ชุมชนที่พูดภาษาต่างด้าว: ควรเพิ่มการเข้าถึงสื่อการฝึก CPR ที่แปลเป็นหลายภาษา
วิธีการสำคัญ:
พัฒนาวิธีการฝึก CPR ที่มีต้นทุนต่ำและมีประสิทธิภาพ
สร้างการเข้าถึงการฝึกอย่างปลอดภัยและเท่าเทียม สำหรับกลุ่มผู้มีรายได้น้อย
เหตุผล (Why): ความเหลื่อมล้ำนี้เกิดจากปัจจัยทางสังคม ซึ่งส่งผลโดยตรงกับอัตราการรอดชีวิตของผู้ป่วยหัวใจหยุดเต้นนอกโรงพยาบาย การแก้ไขด้วยการให้การศึกษาและการฝึกที่ตรงจุดจะช่วยลดช่องว่างนี้ได้ และเพิ่มโอกาสรอดชีวิต ให้กับผู้ป่วยในกลุ่มประชากรเหล่านี้
การมองว่าเป็นประเด็นทางสังคมและความเสมอภาค
1. การวิเคราะห์เชิงลึกตามกลุ่มเป้าหมาย
1.1 กลุ่มชาติพันธุ์และเชื้อชาติเฉพาะ
รากเหง้าของปัญหา:
ความไม่ไว้วางใจในระบบ: กลุ่มชาติพันธุ์บางกลุ่มประวัติศาสตร์ของการถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมจากระบบสาธารณสุข (เช่น การทดลองทางการแพทย์ที่ผิดจริยธรรม) ส่งผลให้ไม่ไว้วางใจและไม่ต้องการมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่เกี่ยวข้อง
อคติโดยไม่รู้ตัว (Unconscious Bias): ผู้เผชิญเหตุอาจมีอคติที่ทำให้ลังเลหรือไม่มั่นใจที่จะให้ CPR แก่คนต่างเชื้อชาติ
ความแตกต่างทางวัฒนธรรม: บางวัฒนธรรมข้อห้ามเกี่ยวกับการสัมผัสร่างกายระหว่างบุคคลที่ไม่รู้จัก หรือมีพิธีกรรมเฉพาะเกี่ยวกับความตายที่ต้องคำนึงถึง。
กลยุทธ์การแก้ไขเชิงลึก:
การมีส่วนร่วมของผู้นำชุมชน (Community Leaders): ไม่ใช่แค่ "ฝึก" แต่ต้องให้ผู้นำทางจิตวิญญาณและสังคมในชุมชนมีส่วนร่วมในการออกแบบและเป็นผู้เผยแพร่ความรู้เอง
การใช้ภาษาที่เหมาะสม: ไม่ใช่แค่แปลภาษา แต่ต้องใช้ "ภาษาวัฒนธรรม" ที่คนในชุมชนใช้เข้าใจและไว้วางใจ
การแสดงให้เห็นถึงความเข้าใจ (Cultural Humility): เนื้อหาการฝึกต้องแสดงให้เห็นว่าผู้ฝึกเข้าใจบริบทและความกังวลของชุมชนนั้นๆ จริงๆ
1.2 อุปสรรคในการทำ CPR ให้กับผู้หญิง
รากเหง้าของปัญหา:
ความกังวลเรื่องการล่วงละเมิดทางร่างกาย: ผู้เผชิญเหตุ (โดยเฉพาะผู้ชาย) มักกลัวว่าการกดหน้าอกหรือการช่วยหายใจจะถูกตีความว่าเป็นการล่วงละเมิดทางเพศ
อคติทางสังคม: มีความเชื่อแบบเหมารองว่าผู้หญิง "อ่อนแอ" กว่าทางกายภาพ ทำให้เกรงว่ากดแรงๆ อาจทำให้กระดูกซี่โครงหักได้
ความอายและข้อห้าม: ตัวผู้หญิงเองหรือผู้เผชิญเหตุอาจรู้สึกอายที่จะให้สัมผัสบริเวณหน้าอก
กลยุทธ์การแก้ไขเชิงลึก:
การnormalize การช่วยชีวิต: ต้องสื่อสารอย่างชัดเจนว่า "การช่วยชีวิตเป็นสิ่งจำเป็นและถูกต้องตามกฎหมาย การยินยอมโดยปริยาย (Implied Consent) มีผลเมื่อsomeoneไม่ตอบสนอง"
การฝึกที่เน้นการเอาชนะจิตใจ: ในการฝึกต้องมีสถานการณ์จำลองที่ผู้เผชิญเหตุต้องช่วยผู้หญิง และมีผู้ฝึกที่คอยให้คำแนะนำเชิงจิตวิทยาเพื่อลดความกังวล
การใช้หุ่นฝึกที่เป็นผู้หญิง: การที่หุ่นฝึก CPR ส่วนใหญ่เป็นรูปร่างชาย (เช่น "รีสซูซิ แอนนี่") เป็นอุปสรรคอย่างหนึ่ง การมีหุ่นฝึกที่แสดงลักษณะสรีระของหญิงจะช่วยให้การฝึกมีความเป็นจริงมากขึ้น
1.3 กลุ่มผู้มีรายได้น้อยและชุมชนด้อยโอกาส
รากเหง้าของปัญหา:
อุปสรรคทางเศรษฐกิจ (Financial Barrier): ค่าใช้จ่ายในการเข้าอบรม CPR ที่เป็นทางการมักสูง
อุปสรรคทางเวลา (Time Barrier): การทำงานหลายกะหรืองานรายวันทำให้ไม่มีเวลาว่างไปฝึกอบรม
การขาดแคลนทรัพยากรในชุมชน: ในชุมชนเหล่านี้可能ไม่มีศูนย์ชุมชนหรือสถาบันที่จัดฝึกอย่างสม่ำเสมอ
ความเครียดสะสม (Chronic Stress): คนในชุมชนที่ต้องเผชิญกับความยากลำบาก dailyอาจมี "bandwidth" ทางจิตใจ limitedสำหรับการเรียนรู้ทักษะใหม่ๆ
กลยุทธ์การแก้ไขเชิงลึก:
การฝึกแบบ "ไม่เป็นทางการ" และ "ไมโครเลิร์นนิง": นำการฝึกสั้นๆ ไปจัดในสถานที่ที่คนอยู่แล้ว เช่น ตลาดนัด สถานีบริการน้ำมัน โบสถ์ ระหว่างรอรับบริการสาธารณะ
การฝึกแบบ "Train-the-Trainer" ในชุมชน: ฝึกคนในชุมชนให้เป็นผู้ฝึกคนอื่นๆ เพื่อสร้างความยั่งยืนและลดการพึ่งพาจากภายนอก
โปรแกรมการฝึกฟรีหรือราคาต่ำมาก: ทุนสนับสนุนจากรัฐบาลหรือองค์กรไม่แสวงหาผลกำริงมาโดยตรงเพื่อขจัดอุปสรรคด้านเงิน。
1.4 ชุมชนที่พูดภาษาต่างด้าว (Linguistically Isolated)
รากเหง้าของปัญหา:
ไม่ใช่แค่การแปลภาษา: การมีสื่อแปลแล้วไม่เพียงพอ สื่อเหล่านั้นมีประสิทธิภาพและเข้าใจได้จริง
การเข้าถึงข้อมูลขั้นพื้นฐาน: พวกเขาอาจไม่สามารถเข้าถึงช่องทางข้อมูลหลักๆ ที่เผยแพร่ความรู้เกี่ยวกับ CPR ได้เลย
ความกลัวเนื่องจากสถานะทางกฎหมาย: ผู้อพยพที่ไม่มีเอกสารอาจกลัวที่จะติดต่อกับหน่วยกู้ชีพหรือระบบราชการใดๆ
กลยุทธ์การแก้ไขเชิงลึก:
การผลิตสื่อโดยคนในชุมชน: ให้คนในชุมชนที่พูดภาษานั้นๆ เป็นผู้ผลิตและนำเสนอวิดีโอการสอน จะได้ภาษาพูดและบริบทที่ถูกต้อง
การใช้ pictograms และวิดีโอที่ไม่ใช้คำบรรยาย: พัฒนาสื่อการสอนที่เข้าใจขั้นตอนพื้นฐานได้โดยไม่ต้องภาษา。
การสร้างความมั่นใจทางกฎหมาย: กับองค์กรในชุมชนเพื่อสื่อสารว่า "การช่วยชีวิตเป็นเรื่องมนุษยธรรม และไม่เกี่ยวข้องกับการตรวจสอบสถานะผู้อพยพ"
2. มุมมองเชิงระบบและเศรษฐศาสตร์
จาก "One-Size-Fits-All" สู่ "Targeted Intervention": นี่คือการยอมรับว่า แนวทางแบบเดียวใช้ไม่ได้ผลกับทุกกลุ่ม การใช้งทรัพยากรไปที่กลุ่มที่มีความเสี่ยงสูงและได้รับการช่วยเหลือน้อยที่สุด จะได้ผลตอบแทน (Return on Investment) ทางสาธารณสุขสูงที่สุดในแง่ของจำนวนชีวิตที่ช่วยได้
Cost-Effective Methods ไม่ใช่แค่ "ถูก" แต่ต้อง "ได้ผล":
การฝึกแบบ Hands-Only CPR: ว่ามีประสิทธิภาพในหลายสถานการณ์ และลดความซับซ้อน、ต้นทุน และอุปสรรคในการฝึก。
การใช้เทคโนโลยี: แอปพลิเคชัน、วิดีโอออนไลน์สั้นๆ、VR Simulation สามารถขยายขอบเขตการฝึกได้มหาศาล。
การ integrat การฝึก CPR เข้าไปในระบบอื่น: เช่น การเป็นส่วนหนึ่งของหลักสูตรขับรถ、หลักสูตรการเป็นพลเมือง、หรือการตรวจสุขภาพประจำปีของบริษัท。
3. บทสรุป: สิ่งที่คำแนะนำนี้กำลังบอกเรา
คำแนะนำชุดนี้ไม่ใช่แค่คู่มือ técnica การฝึก CPR แต่คือ "แผนที่นำทางเพื่อสร้างความเสมอภาคทางสาธารณสุข (Health Equity)"
การยอมรับความจริง: เป็นการยอมรับอย่างเป็นทางการว่าความเหลื่อมล้ำในการได้รับ CPR เป็นปัญหาจริงและเกิดจากdeterminantsของสุขภาพ。
การเปลี่ยนโฟกัส: จากความรับผิดชอบของ "ผู้เผชิญเหตุแต่ละคน" มาสู่ความรับผิดชอบของ "ระบบ" ที่ออกแบบให้สามารถเข้าถึงและตอบโจทย์ความหลากหลายของประชากร。
การมองการณ์ไกล: การลงทุนกับการแก้ไขความเหลื่อมล้ำนี้ ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตในชุมชนเหล่านั้น แต่จะเสริมสร้างความ Resilient ให้กับระบบสาธารณสุขของ society โดยรวม เพราะเมื่อใดก็ตามที่เกิดเหตุหัวใจหยุดเต้น จะมี "ผู้เผชิญเหตุที่มีศักยภาพ" อยู่รายล้อมผู้ป่วยมากขึ้น ไม่ว่าผู้ป่วยจะอยู่ที่ไหนหรือเป็นใคร
หัวข้อ: ความเหลื่อมล้ำในการเรียนรู้และการฝึกทำ CPR (การปฐมพยาบาลฟื้นคืนชีพขั้นพื้นฐาน)
ภาพรวม: มีข้อเสนอแนะใหม่ในปี 2025 เพื่อลดความเหลื่อมล้ำในการให้และการฝึกทำ CPR โดยมุ่งเน้นไปที่กลุ่มประชากรที่มักได้รับการช่วยเหลือน้อยกว่า
กลุ่มเป้าหมายหลักที่ต้องให้ความสำคัญ:
1. กลุ่มชาติพันธุ์และเชื้อชาติเฉพาะ: ควรออกแบบการฝึก CPR ให้เหมาะกับวัฒนธรรมและกระจายการฝึกในชุมชนที่มีกลุ่มเหล่านี้อยู่หนาแน่น
2. ผู้หญิง: ต้องจัดการกับอุปสรรคที่ทำให้คนไม่กล้าให้ CPR แก่ผู้หญิง (เช่น ความกังวลเรื่องการสัมผัสร่างกาย) ผ่านการฝึกอบรมและรณรงค์สร้างความเข้าใจ
3. กลุ่มผู้มีรายได้น้อยและชุมชนด้อยโอกาส: ควรมุ่งเน้นการฝึกและสร้าง awareness ในกลุ่มประชากรและพื้นที่เหล่านี้เป็นพิเศษ
4. ชุมชนที่พูดภาษาต่างด้าว: ควรเพิ่มการเข้าถึงสื่อการฝึก CPR ที่แปลเป็นหลายภาษา
วิธีการสำคัญ:
พัฒนาวิธีการฝึก CPR ที่มีต้นทุนต่ำและมีประสิทธิภาพ
สร้างการเข้าถึงการฝึกอย่างปลอดภัยและเท่าเทียม สำหรับกลุ่มผู้มีรายได้น้อย
เหตุผล (Why): ความเหลื่อมล้ำนี้เกิดจากปัจจัยทางสังคม ซึ่งส่งผลโดยตรงกับอัตราการรอดชีวิตของผู้ป่วยหัวใจหยุดเต้นนอกโรงพยาบาย การแก้ไขด้วยการให้การศึกษาและการฝึกที่ตรงจุดจะช่วยลดช่องว่างนี้ได้ และเพิ่มโอกาสรอดชีวิต ให้กับผู้ป่วยในกลุ่มประชากรเหล่านี้
การมองว่าเป็นประเด็นทางสังคมและความเสมอภาค
1. การวิเคราะห์เชิงลึกตามกลุ่มเป้าหมาย
1.1 กลุ่มชาติพันธุ์และเชื้อชาติเฉพาะ
รากเหง้าของปัญหา:
ความไม่ไว้วางใจในระบบ: กลุ่มชาติพันธุ์บางกลุ่มประวัติศาสตร์ของการถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมจากระบบสาธารณสุข (เช่น การทดลองทางการแพทย์ที่ผิดจริยธรรม) ส่งผลให้ไม่ไว้วางใจและไม่ต้องการมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่เกี่ยวข้อง
อคติโดยไม่รู้ตัว (Unconscious Bias): ผู้เผชิญเหตุอาจมีอคติที่ทำให้ลังเลหรือไม่มั่นใจที่จะให้ CPR แก่คนต่างเชื้อชาติ
ความแตกต่างทางวัฒนธรรม: บางวัฒนธรรมข้อห้ามเกี่ยวกับการสัมผัสร่างกายระหว่างบุคคลที่ไม่รู้จัก หรือมีพิธีกรรมเฉพาะเกี่ยวกับความตายที่ต้องคำนึงถึง。
กลยุทธ์การแก้ไขเชิงลึก:
การมีส่วนร่วมของผู้นำชุมชน (Community Leaders): ไม่ใช่แค่ "ฝึก" แต่ต้องให้ผู้นำทางจิตวิญญาณและสังคมในชุมชนมีส่วนร่วมในการออกแบบและเป็นผู้เผยแพร่ความรู้เอง
การใช้ภาษาที่เหมาะสม: ไม่ใช่แค่แปลภาษา แต่ต้องใช้ "ภาษาวัฒนธรรม" ที่คนในชุมชนใช้เข้าใจและไว้วางใจ
การแสดงให้เห็นถึงความเข้าใจ (Cultural Humility): เนื้อหาการฝึกต้องแสดงให้เห็นว่าผู้ฝึกเข้าใจบริบทและความกังวลของชุมชนนั้นๆ จริงๆ
1.2 อุปสรรคในการทำ CPR ให้กับผู้หญิง
รากเหง้าของปัญหา:
ความกังวลเรื่องการล่วงละเมิดทางร่างกาย: ผู้เผชิญเหตุ (โดยเฉพาะผู้ชาย) มักกลัวว่าการกดหน้าอกหรือการช่วยหายใจจะถูกตีความว่าเป็นการล่วงละเมิดทางเพศ
อคติทางสังคม: มีความเชื่อแบบเหมารองว่าผู้หญิง "อ่อนแอ" กว่าทางกายภาพ ทำให้เกรงว่ากดแรงๆ อาจทำให้กระดูกซี่โครงหักได้
ความอายและข้อห้าม: ตัวผู้หญิงเองหรือผู้เผชิญเหตุอาจรู้สึกอายที่จะให้สัมผัสบริเวณหน้าอก
กลยุทธ์การแก้ไขเชิงลึก:
การnormalize การช่วยชีวิต: ต้องสื่อสารอย่างชัดเจนว่า "การช่วยชีวิตเป็นสิ่งจำเป็นและถูกต้องตามกฎหมาย การยินยอมโดยปริยาย (Implied Consent) มีผลเมื่อsomeoneไม่ตอบสนอง"
การฝึกที่เน้นการเอาชนะจิตใจ: ในการฝึกต้องมีสถานการณ์จำลองที่ผู้เผชิญเหตุต้องช่วยผู้หญิง และมีผู้ฝึกที่คอยให้คำแนะนำเชิงจิตวิทยาเพื่อลดความกังวล
การใช้หุ่นฝึกที่เป็นผู้หญิง: การที่หุ่นฝึก CPR ส่วนใหญ่เป็นรูปร่างชาย (เช่น "รีสซูซิ แอนนี่") เป็นอุปสรรคอย่างหนึ่ง การมีหุ่นฝึกที่แสดงลักษณะสรีระของหญิงจะช่วยให้การฝึกมีความเป็นจริงมากขึ้น
1.3 กลุ่มผู้มีรายได้น้อยและชุมชนด้อยโอกาส
รากเหง้าของปัญหา:
อุปสรรคทางเศรษฐกิจ (Financial Barrier): ค่าใช้จ่ายในการเข้าอบรม CPR ที่เป็นทางการมักสูง
อุปสรรคทางเวลา (Time Barrier): การทำงานหลายกะหรืองานรายวันทำให้ไม่มีเวลาว่างไปฝึกอบรม
การขาดแคลนทรัพยากรในชุมชน: ในชุมชนเหล่านี้可能ไม่มีศูนย์ชุมชนหรือสถาบันที่จัดฝึกอย่างสม่ำเสมอ
ความเครียดสะสม (Chronic Stress): คนในชุมชนที่ต้องเผชิญกับความยากลำบาก dailyอาจมี "bandwidth" ทางจิตใจ limitedสำหรับการเรียนรู้ทักษะใหม่ๆ
กลยุทธ์การแก้ไขเชิงลึก:
การฝึกแบบ "ไม่เป็นทางการ" และ "ไมโครเลิร์นนิง": นำการฝึกสั้นๆ ไปจัดในสถานที่ที่คนอยู่แล้ว เช่น ตลาดนัด สถานีบริการน้ำมัน โบสถ์ ระหว่างรอรับบริการสาธารณะ
การฝึกแบบ "Train-the-Trainer" ในชุมชน: ฝึกคนในชุมชนให้เป็นผู้ฝึกคนอื่นๆ เพื่อสร้างความยั่งยืนและลดการพึ่งพาจากภายนอก
โปรแกรมการฝึกฟรีหรือราคาต่ำมาก: ทุนสนับสนุนจากรัฐบาลหรือองค์กรไม่แสวงหาผลกำริงมาโดยตรงเพื่อขจัดอุปสรรคด้านเงิน。
1.4 ชุมชนที่พูดภาษาต่างด้าว (Linguistically Isolated)
รากเหง้าของปัญหา:
ไม่ใช่แค่การแปลภาษา: การมีสื่อแปลแล้วไม่เพียงพอ สื่อเหล่านั้นมีประสิทธิภาพและเข้าใจได้จริง
การเข้าถึงข้อมูลขั้นพื้นฐาน: พวกเขาอาจไม่สามารถเข้าถึงช่องทางข้อมูลหลักๆ ที่เผยแพร่ความรู้เกี่ยวกับ CPR ได้เลย
ความกลัวเนื่องจากสถานะทางกฎหมาย: ผู้อพยพที่ไม่มีเอกสารอาจกลัวที่จะติดต่อกับหน่วยกู้ชีพหรือระบบราชการใดๆ
กลยุทธ์การแก้ไขเชิงลึก:
การผลิตสื่อโดยคนในชุมชน: ให้คนในชุมชนที่พูดภาษานั้นๆ เป็นผู้ผลิตและนำเสนอวิดีโอการสอน จะได้ภาษาพูดและบริบทที่ถูกต้อง
การใช้ pictograms และวิดีโอที่ไม่ใช้คำบรรยาย: พัฒนาสื่อการสอนที่เข้าใจขั้นตอนพื้นฐานได้โดยไม่ต้องภาษา。
การสร้างความมั่นใจทางกฎหมาย: กับองค์กรในชุมชนเพื่อสื่อสารว่า "การช่วยชีวิตเป็นเรื่องมนุษยธรรม และไม่เกี่ยวข้องกับการตรวจสอบสถานะผู้อพยพ"
2. มุมมองเชิงระบบและเศรษฐศาสตร์
จาก "One-Size-Fits-All" สู่ "Targeted Intervention": นี่คือการยอมรับว่า แนวทางแบบเดียวใช้ไม่ได้ผลกับทุกกลุ่ม การใช้งทรัพยากรไปที่กลุ่มที่มีความเสี่ยงสูงและได้รับการช่วยเหลือน้อยที่สุด จะได้ผลตอบแทน (Return on Investment) ทางสาธารณสุขสูงที่สุดในแง่ของจำนวนชีวิตที่ช่วยได้
Cost-Effective Methods ไม่ใช่แค่ "ถูก" แต่ต้อง "ได้ผล":
การฝึกแบบ Hands-Only CPR: ว่ามีประสิทธิภาพในหลายสถานการณ์ และลดความซับซ้อน、ต้นทุน และอุปสรรคในการฝึก。
การใช้เทคโนโลยี: แอปพลิเคชัน、วิดีโอออนไลน์สั้นๆ、VR Simulation สามารถขยายขอบเขตการฝึกได้มหาศาล。
การ integrat การฝึก CPR เข้าไปในระบบอื่น: เช่น การเป็นส่วนหนึ่งของหลักสูตรขับรถ、หลักสูตรการเป็นพลเมือง、หรือการตรวจสุขภาพประจำปีของบริษัท。
3. บทสรุป: สิ่งที่คำแนะนำนี้กำลังบอกเรา
คำแนะนำชุดนี้ไม่ใช่แค่คู่มือ técnica การฝึก CPR แต่คือ "แผนที่นำทางเพื่อสร้างความเสมอภาคทางสาธารณสุข (Health Equity)"
การยอมรับความจริง: เป็นการยอมรับอย่างเป็นทางการว่าความเหลื่อมล้ำในการได้รับ CPR เป็นปัญหาจริงและเกิดจากdeterminantsของสุขภาพ。
การเปลี่ยนโฟกัส: จากความรับผิดชอบของ "ผู้เผชิญเหตุแต่ละคน" มาสู่ความรับผิดชอบของ "ระบบ" ที่ออกแบบให้สามารถเข้าถึงและตอบโจทย์ความหลากหลายของประชากร。
การมองการณ์ไกล: การลงทุนกับการแก้ไขความเหลื่อมล้ำนี้ ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตในชุมชนเหล่านั้น แต่จะเสริมสร้างความ Resilient ให้กับระบบสาธารณสุขของ society โดยรวม เพราะเมื่อใดก็ตามที่เกิดเหตุหัวใจหยุดเต้น จะมี "ผู้เผชิญเหตุที่มีศักยภาพ" อยู่รายล้อมผู้ป่วยมากขึ้น ไม่ว่าผู้ป่วยจะอยู่ที่ไหนหรือเป็นใคร
